22 mei De Keuze
Ik kijk in haar ogen als ze tegenover me staat. Normaal kan ik erin verdrinken. Dit is echter niet het moment of de plek om dat te doen. In plaats daarvan vraag ik haar: “Wil je met me meegaan?” “Nee”, antwoord ze, “deze reis, moet je zelf maken…”
“Kan ik er op zijn minst over nadenken …”, vraag ik. Ze kijkt me aan en zegt: “Ik geef je drie dagen bedenktijd.
Ik snap niet waarom je erover moet nadenken, dit is een once in a lifetime kans, waarom zeg je niet meteen ja?”
Opnieuw staren twee ogen mij aan.
Het maakt me echt bang, zo groot, zo dichtbij. Ik krijg de opdracht om stil te zitten en geen lawaai te maken. Het zweet stroomt over mijn rug terwijl ik terug staar. Ik voel me klein maar aan de andere kant voel ik me trots, trots om dit te kunnen zien. Dankbaar dat ik ja heb gezegd.
Ik voel elke emotie door mijn lichaam stromen. Al mijn zintuigen worden gestimuleerd …
Ik ben blij dat er mensen bij me zijn die dit eerder hebben meegemaakt, hierdoor voel ik me op mijn gemak in deze geheel nieuwe en adembenemende omgeving.
De koning van de jungle is de spiegel van de leeuw in mij …
Mijn hele leven probeer ik me aan te passen en nu krijg ik de kans om op te staan op een manier die niemand zich kan voorstellen. Ik heb fysiek een lange reis gemaakt, maar ook mentaal.
Fysiek door letterlijk meer dan 12 uur per vliegtuig te reizen en mentaal door de talenten in mij te ontdekken, de grenzen die ik mezelf stelde. De strijd die ik mijn hele leven heb gevoeld, heb ik zelf veroorzaakt. Door dit te ontdekken, krijg ik ook het antwoord: het antwoord ligt in mezelf: ik houd mezelf klein.
Mijn innerlijke stem is zacht, ik heb het al een hele tijd niet gehoord, maar het wordt luider omdat er geen andere geluiden zijn dan de geluiden van de jungle …
Ik wist niet dat ik deze talenten had, mijn schoolloopbaan ging goed, ik hoefde niet veel te leren, aan de andere kant heb ik nooit geleerd hoe te leren. Ik maakte muziek, ging surfen en danste 5 dagen per week. Ondanks dat ik niet veel deed voor school, behaalde ik goede cijfers. Ik heb iedereen voor de gek gehouden, maar vooral mezelf.
Ik kreeg een baan, toen nog een en nog een, ik voelde dat ik nergens echt paste. Ik heb verschillende systemen gebouwd om mijn werk te automatiseren, Waarom zou je meer doen, als het met minder kan. Op deze manier kon ik mezelf uitdagen, maar mijn werkgevers zagen mij als een risico want ik deed het werk van 3 fulltime medewerkers helemaal alleen …
Ik verloor vertrouwen in mezelf, werd depressief en beschuldigde iedereen in mijn omgeving tot ik werd gevraagd: “Weet je dat je een keuze hebt en waar kies je dan voor?” Dat heeft alles veranderd …
Dat, en mijn reis naar Zuid-Afrika, waar mijn vrouw mij de mogelijkheid toe gaf, om te ontdekken hoe mijn talenten te gebruiken in plaats van ze als excuus te gebruiken. Het voelt alsof ik een tweede kans krijg.